Jednym z podstawowych elementów przy budowie domów jest troska o jego odpowiednie ocieplenie. Niepoprawna izolacja cieplna może prowadzić do poważnych problemów. W ciągu zimy, problemem może stać się oprócz niedogrzania pokoi mimo innych źródeł ogrzewania, które również mają swój koszt, a także występująca z czasem pleśń i wilgoć. Latem natomiast, dom będzie nagrzewał się tak mocno, że upał wewnątrz stanie się nie do wytrzymania, co w wyniku może łączyć się z kosztami klimatyzacji.

Obecnie istnieje wiele sposobów ocieplania domu. Do jednych z najchętniej wybieranych należą pianka PUR (poliuretanowa) i wełna mineralna ze skalnego lub szklanego włókna. Oba te sposoby mają swoje zalety i wady, jednak jest wiele czynników, wpływających na ich częste zastosowanie.

Pianka poliuretanowa

Pianka poliuretanowa jest formą ocieplania domu, charakteryzującą się głównie sposobem aplikacji i szczelnością. Po nałożeniu w formie natrysku, pianka szybko puchnie, dzięki czemu ma możliwość dopasowania się do każdego podłoża oraz zabezpieczenia wszystkich zakamarków. To oznacza, że ta metoda izolacji, daje wysoką gwarancję szczelnej osłony oraz zmniejsza ryzyko tworzenia się mostków termicznych.

Pianka poliuretanowa dzieli się na dwa rodzaje: piankę otwartokomórkową i zamkniętokomórkową. Różnica pomiędzy nimi jest istotna. Piana zamkniętokomórkowa ma świetną izolację termiczną (niedużo lepszą od otwartokomórkowej), nie wchłania wody i nie jest paroprzepuszczalna. Po wyschnięciu jest bardzo sztywna, co może wpływać na jej uszkodzenia. Piankę otwartokomórkową stosuje się zwykle na poddaszach. Jest ona niezwykle lekka, a dzięki swojej elastyczności dopasowuje się do konstrukcji i od niej nie odpada. Przepuszcza wilgoć bardziej niż zmiennokomórkowa, ale nie ma skłonności do wchłaniania wody.

Zalety i wady pianki poliuretanowej

Do zalet pianki poliuretanowej, poza wspaniałym dostosowaniem do powierzchni, zalicza się przede wszystkim łatwa aplikacja oraz wysoki poziom izolacji termicznej. Mimo różnic pomiędzy pianką zamkniętokomórkową, a otwartokomórkową, stopień wodoszczelności w przypadku obu jest bardzo wysoki. Lekkość pianki jest niewątpliwie dużym plusem, ponieważ jej użycie nie obciąża konstrukcji budynku. Dodatkowo pianka nie będzie dobrym pożywieniem dla gryzoni, dzięki czemu nie zagnieżdżą się w domu zbyt chętnie. Jest także niezła w przypadku izolacji akustycznej.

Do wad pianki PUR trzeba dodać głównie jej koszty. Za piankę świetnej klasy zapłaci się wyższą cenę, niż na przykład za wełnę tak samo doskonałego wykonania. Pianka poliuretanowa wypada także gorzej w ocenie odporności na ogień. Posiada ona klasę odporności E, czyli jest łatwo zapalna, jednak w pożarze topi się oraz zwęgla, ale po odjęciu ognia samoczynnie gaśnie.

Istnieje też wiele obaw, co do stosowania pianki z uwagi na zdrowie, jednak wieloletnie badania wskazują, że jej szkodliwy charakter ma miejsce zaledwie w czasie aplikacji oraz utwardzenia pianki, czyli od dwóch do trzech dób. Wtedy lepiej nie korzystać z pomieszczenia, a przy nakładaniu zakładać specjalny kombinezon i maskę. Później nie wykazuje już żadnej szkodliwości.

Wełna mineralna

Wełna mineralna jest tak samo często stosowana do ocieplania domów, co pianka poliuretanowa. Porządnie izoluje ciepło oraz ma doskonałą przepuszczalność. Ponadto dobrze położona, będzie przez lata zachowywać swoje właściwości, których też jest wiele. Zazwyczaj są to maty, płyty lub połacie materiału, które dopasowuje się do ocieplanej przestrzeni i z reguły potrzeba nałożenia dwóch warstw dla najlepszego, optymalnego działania.

Istnieją dwa rodzaje wełny mineralnej. Są to: wełna skalna wytwarzana z dolomitu, bazaltu lub kruszywa wapiennego i wełna szklana, która tworzona jest ze stłuczki szklanej z recyklingu oraz z piasku kwarcowego. Żeby powstała mata lub płyta, dostarczony materiał topi się w odpowiedniej temperaturze, a potem rozwłóknia. Później, dokłada się specjalne żywice oraz nadaje odpowiedni kształt.

Wełna szklana jest lżejsza i ma większą sprężystość oraz ma nieco lepszą izolacyjność od skalnej, jednak zarówno jedna jak i druga mają wysoką jakość oraz bardzo zbliżone właściwości. Wełnę skalną zazwyczaj używa się do ocieplania poddaszy.

Zalety i wady wełny mineralnej

Podstawową zaletą wełny jest jej zupełna odporność na działanie ognia. Posiada ona najwyższą klasę A, czyli stanowi przeszkodę dla ognia w trakcie pożaru. Dodatkowym atutem jest wspaniała izolacja akustyczna, o wiele lepsza od pianki poliuretanowej, co zawdzięcza sposobowi wykonania i wadze. Ponadto wełna mineralna jest wysoko odporna na urazy mechaniczne, dzięki sprężystej budowie. Warto też zauważyć, że jej cena jest niższa w porównaniu do pianki PUR.

Do wad wełny trzeba zaliczyć ryzyko nasiąknięcia wodą. Nie nabiera ona wody zbyt łatwo, ale jeśli tak się stanie, ciężko jest ją wysuszyć, co może przyczyniać się do powstawania pleśni i grzybów. Istotne jest zatem użycie paroizolacji. Inną znaczącą wadą jest to, że wełna może być źle położona, ponieważ trudniej wypełnić nią szczeliny. To sprzyja utracie izolacyjności oraz powstawaniu termicznych mostków. Z kolei waga wełny mineralnej znacznie obciąża konstrukcję budynku.

Ponadto wełna ma skłonność do pylenia, zwłaszcza w czasie jej aplikowania, dlatego tak jak przy korzystaniu z pianki PUR, niezbędne są środki ostrożności. Prawie w ogóle nie zdarza się, by była źródłem uczulenia w czasie użytkowania domu.

Pianka PUR czy wełna mineralna

Zarówno wełna mineralna jak i pianka PUR mają swoje wady i zalety, jednak dla każdej z nich znajdą się właściwe zastosowania. Wybór pomiędzy tymi dwoma tworzywami powinien być zależny od indywidualnych uwarunkowań i oczekiwań. Warto mieć na uwadze najistotniejsze czynniki, takie jak ceny ciężar, ognioodporność czy ryzyko pochłaniania wilgoci i samemu zdecydować, jakie rozwiązanie będzie najkorzystniejsze.